Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Andere kerst

De laatste maanden zitten wij in een achtbaan vol emoties. Mijn oudste broer kreeg een zwaar herseninfarct. Na de ziekenhuisopname kwam hij in het Antonia verpleeghuis waar hij hard werkte aan zijn revalidatie.

Wij kregen steeds meer respect voor hem en voor de mensen op de werkvloer. Hij sloot vriendschappen met lotgenoten en naast de spanning, kleine stapjes voor- en achteruit, lachten die vrienden er ook heel wat af. Galgenhumor om elkaar op de been te houden zei mijn broer.

Tot hij naar huis mocht om daar verder te herstellen. Een afscheid van zijn ‘vrienden’ met tranen in de ogen, omdat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden zien.

Dat; ‘elkaar op de been houden’ kreeg een wrange betekenis toen hij vier dagen later met spoed naar het ziekenhuis moest, waar een been moest worden geamputeerd. Zelfs daarover maakt hij naast alle verdriet die hij vooral voelt voor zijn maatje en kinderen grappen, nu om hén op de been te houden.

Toen ik hem vroeg hoe het eten is, zei hij: “Het smaakt nergens naar en dat ligt niet aan de kok, maar mijn smaakgevoel is weg. De mensen die het geweldige eten brengen, zeggen mij wat er op het bord ligt, zodat ik weet wat ik niet proef, als ik dat kan onthouden.”

Mijn broer, een liefhebber van Italia, lekker eten en drinken zei: “Ik verheug me op kerstmis, hoop dat ik dan bij mijn maatje thuis ben en dat we daar lekker samen kunnen eten. Weet je wat het is, met eten dat is net als met Italië, ‘vogeltrek ’ is daar iets heel anders dan bij ons.”

Vorige week ging mijn broer weer naar Antonia en kwamen er weer tranen in zijn ogen, want zijn vrienden stonden hem al op te wachten bij de ingang.

Ik wens u allen een fijne kerst, liefst ook tussen mensen die van u houden.

Goed gaon.