Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Achterom

In deze krant las ik dat de alom geprezen uitvoerend secretaris van de vereniging Industrie, Groothandel en Diestverlening Hans Donderwinkel zijn taak gaat overdragen aan organisatieman pur sang, Jos Tiemessen.
Samen staan ze op de foto voor hun kantoor in de Walmolen. Hans staat met z’n 73 jaar stevig in de schoenen en Jos poseert op zijn stalen ros. De auto van Hans zien we niet op de foto, zal achter de molen staan.
Hans heeft veel hobby’s, maar daar valt bergbeklimmen niet onder. Jaren zagen we hem rustig naar boven lopen op het goed begaanbare looppad naar de ingang aan de voorkant van de Walmolen. De laatste tijd kwam hij steeds vaker met zijn auto het nieuwe steile pad op rijden. Het voor gewone mensen begaanbare pad is weggehaald en verplaatst naar de achterkant en bergetappewaardig aangelegd. Jos is van huis uit sportief en een winnaarstype die geen berg te hoog gaat, maar zo’n stijgingspercentage is menig erkende berggeit zelfs te gortig. Het stuk zou opgenomen kunnen worden in de ronde van Nederland, want hiermee vergeleken is Peeskesbult een makkie.

Ik kon aardig hard fietsen vroeger. Mijn pa had op mijn gewone fiets achter een tandwiel met vierentwintig tandjes gemonteerd waardoor ik geen flitsende start kende maar eenmaal op gang moeilijk in te halen was.
Mijn beenspieren waren zo getraind dat de amper vijftig kilo die ik woog makkelijk bergop reed. Ooit fietsten wij, zes Gaanderense vrienden, naar Dolhain, een arm dorpje in Wallonië, om te helpen bij de restauratie van een kerkje. Wijlen Jan Ernst, toen leerling-architect als deskundige en wij als sjouwers. Wij sliepen onderweg bij boeren in een hooimijt omdat we weinig ballast mee wilden sjouwen. Hans Hendriksen was ons als erkend wielrenner in de Ardennen allemaal de baas, maar ik kon hem toch redelijk volgen.
Pas geleden heb ik op de mountainbike van een kleinzoon het Walmolentalud beklommen, bijna boven moest ik uit de pedalen. De tijd van Teunissen en Bahamontes erkende berggeiten is voorbij. Als ik mensen met een minder goede lichamelijk conditie zie proberen de molen lopend te bereiken, hoop ik als gekend tegenstander van teveel stenen toch op het weer aanleggen van een extra lui pad naar de voorkant van de Walmolen, zeker omdat toeristen wanhopig kijken hoe ze bij de ingang moeten komen, niet wetende dat we in de Achterhoek gewoon zijn achterom te lopen.

Goed gaon