Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Dure voortuin

Zondag zagen wij veel leeftijdgenoten tijdens de open dag bij het crematorium en uitvaartcentrum in Etten. Ik dacht bij het voorbijrijden steeds aan een moderne boerderij. Toen wij aan de koffie zaten met toevallig aanschuivende zangvrienden hadden we niet het gevoel in een crematorium, maar in een sfeervol restaurant te zijn. Zangvriend Harry wist het mooi te zeggen: een ‘afzakkertje’ past meer bij een begrafenis, maar hier kun je prima het glas heffen op het leven van een dierbare. 

Raar uitstapje, maar aangezien wij bij de herfstcollectie horen, kan zo’n bezoek geen kwaad. Het natuurgebied achter de gebouwen doet mij denken aan het landschap achter het boerderijtje van opa in de Gaanderhei. Vroeger liepen wij nog wel eens over begraafplaatsen in Italië of Spanje met uitbundige graven. Ik was altijd benieuwd naar de grafteksten. De mooiste zagen we in Spanje, ik probeerde die taal onder de knie te krijgen, maar verder dan de enkel ben ik nooit gekomen. ‘s Avonds probeerde ik met een woordenboek de teksten te vertalen. In mijn dag- en nachtboekje staat deze met stip op één: ‘Le djie qua estaba enfermo’, vrij vertaald; ‘ik zei toch dat ik ziek was’.

Na de lunch was het tijd om de ‘open voortuin’ van ons appartement te bekijken. Wij hadden het nog nooit zo mooi voor elkaar. Kost een paar cent maar dan heb je ook wat. Geweldig, die nieuwe stadsboulevard aan de Oude IJssel, met onder andere een kunstwerk van stalen lisdodden. Het kunstwerk maakt de tongen los en dat hoort kunst ook te doen. Een charmante oudere dame met rollator vond het jammer dat zij de steile opgang naar Walmolen niet aankon om de makers te complimenteren. “Heerlijk”, zei ze, “hoe je hier kunt lopen, alles is zo prachtig bestraat. Dit zal wel voorgaan”, vervolgde ze, “maar ik hoop dat ik het nog meemaak dat ik vanaf huis aan de Plantsoenstraat met mijn rollator naar de apotheek en huisarts kan lopen. Het trottoir ligt er al tijden zo beroerd bij dat ik bang ben nóg een keer te vallen, en de gemeente doet er niets aan.” De dame kijkt me aan en vraagt: “Denk jij dat er straks nog geld over is om die stenen recht te leggen? Ik beloof haar een goed woordje voor haar te doen. Als onze voortuin zoveel mag kosten, moet er zeker geld zijn voor onderhoud, zodat mindervalide mensen veilig naar hun huisarts kunnen lopen.”

Goed gaon