‘Steun toen Rakker was doodgebeten’

DOETINCHEM - Voor Jannie Lodewick-De Vries uit Doetinchem begon woensdag 1 december als vele andere dagen. Die dag werd haar hondje Rakker echter doodgebeten in het park. Ze ontving veel steun, en ook voor haar uit onverwachte hoek. Hoe december 2021 voortaan een bijzonder plaats zal innemen, op meerdere vlakken.

Door Remko Alberink

Wie een huilverhaal verwacht, komt bedrogen uit. Natuurlijk is Jannie (77) van de Doetinchemse Surinamestraat nog steeds heel erg verdrietig, maar ze wil vooral ‘dank je wel’ zeggen. Aan allen die hen tot steun waren, maar vooral naar de mensen van het Doetinchemse Kleintjeskamp.
Het is goed eerst even terug te gaan naar begin deze maand, naar de middag van 1 december, de fatale dag. “Ik was aan het wandelen met Rakker, zoals ik dat ook elke middag deed. In het plantsoen bij de IJkenbergerweg trof ik een vrouw die haar hond los had lopen. Wij troffen elkaar wel vaker en ik paste mijn route aan omdat onze honden elkaar niet goed verdroegen. Zij deed echter niets om haar hond aan te lijnen of zo.”
Het bleek de opmaat naar een gruwelijk incident. “Die hond kwam op Rakker afstormen en beet hem heel erg. Rakker had geen kans. Toen dat gebeurd was, probeerde de vrouw met haar hond ongezien te vertrekken. Een omstander die dat zag, heeft haar aangesproken en haar adresgegevens genoteerd, ik stond aan de grond genageld. Mijn Rakker werd 9 jaar.”

Hulp

Van verschillende kanten snelden mensen te hulp. “Ook van het Kleintjeskamp, ze kwamen met handdoeken om Rakker in te wikkelen, maar die overleed ter plekke. We hebben de politie gebeld en die heeft ons doorverwezen naar een dierenarts om de officiële doodsoorzaak vast te stellen.”
Jannie Lodewick-de Vries is diep getroffen. “Rakker deed me altijd aan Dieter denken, mijn drie jaar geleden overleden man. Hij was me heel dierbaar.”
Geroerd is de Doetinchemse door de hulp van haar buurtgenoten. “Ik hoor wel eens van die negatief getinte verhalen over Kleintjeskamp, maar die mensen zijn zo aardig geweest, dat is niet te geloven. Daarom wil ik ook zo graag mijn verhaal vertellen, om die mensen te bedanken.”

Bloemen

Dan somt Jannie Lodewick-de Vries op wat er sindsdien gebeurd is. “Ze hebben me met van alles geholpen. Ze hebben me diezelfde dag nog een grote bos bloemen gebracht en daar zat een heel lieve kaart bij met de tekst ‘Je staat er niet alleen voor.’ Nou dat deed me echt wat, ik heb nog nooit zoveel liefde in de buurt ontvangen, echt fan-tas-tisch. Twee dagen later hebben ze zelfs nog een enveloppe gebracht met inhoud voor de aanschaf van een nieuwe hond. Dat is toch geweldig?”
Voor de afwikkeling van de zaak kwam de eigenaresse van de loslopende hond een dag later naar Lodewick-de Vries haar huis. “Ik heb haar niet aangekeken, dat kon ik niet. Mijn zoon heeft het woord gevoerd en we hebben het gehad over de kosten van de crematie, dierenarts en mijn kleding en jas die onder het bloed zat. Ik weet de bedragen niet eens meer, maar wat er ook vergoed wordt, Rakker krijg ik er niet mee terug.”

Wesley

Jannie Lodewick-de Vries doet haar verhaal terwijl haar nieuwe hondje Wesley rondloopt. “Met hem loop ik bij het uitgaan nu een andere route, want terug naar dat parkje bij de IJkenbergerweg kan ik nog niet. Dat terwijl ik het een heel mooi parkje vind.”