Met potlood en bijl

En weer werd in De Bilt een warmterecord verbroken.
Op 12 november mat men er 16,2 graden.

De dertiende deed het nog eens dunnetjes over.
In de ochtend - het was een zondag - nam ik de bus naar Dieren ( de treinen liepen weer eens niet) om van daaruit naar de Carolinahoeve op de Veluwe te wandelen voor een ontbijt.

Uiteraard is wandelen op de Veluwe in je eentje geen onderneming meer zonder risico, maar ik had me bij de toegang tot het bos uitgerust met een losliggende tak en verder hoopte ik op snelle hulp via twitter mocht ik bloeden uit een halsslagader. Zo stapte ik voort met tak en bonzend hart.

Het bosperceel dat ik betrad was subtiel omheind, dat wil zeggen, dat ik door een poort moest. Het behoorde toe aan het Hof te Dieren, zoals een zwart geëmailleerd bordje vermeldde en dat bordje herkende ik. Die bordjes vind je ook een stuk verder naar het oosten, op het uitgestrekte landgoed van Twickel bij het Twentse Delden.

Het Hof te Dieren is eigendom van Twickel, waar ik graag kwam en menig Klein Verslag aan wijdde, in de tijd dat ik nog voor dagblad Trouw schreef. ‘Vierduizend hectare mat het landgoed hier, tussen Delden, Hengelo en Borne, cultuurgronden, bos en natuurgebieden.’ En ik schreef over ‘een historisch ensemble, een onwaarschijnlijk landschap buiten onze tijd, en wat een wonder dat de boeren er boerden, het vee er weidde, de houtzagerij nog zaagde. En overal eiken.’

Eigenlijk is ook Hof te Dieren zo’n onwaarschijnlijk landschap, al staat het bos er vol beuken, maar die zijn dan ook machtig hoog met hun gladde stammen en hun kruinen, nog deels in blad, reikend naar het zonlicht.

Hart van landgoed Twickel is het kasteel, en ook in Dieren was er ooit een slot, een jachtslot, een landhuis. Ze gingen in oorlogen ten onder.

Wat bleef is de lange kasteelmuur en het park, ontworpen door J.D. Zocher en verfraaid door de Duitse landschapsarchitect Eduard Petzold, die ook werkte op het goed van Twickel.
‘Tekenaar met potlood en bijl.’

Ik zag een fraaie bocht in een pad dat zwierig om een boomgroep boog precies zoals op Twickel.
Maar toen was ik alweer afgedaald van de Veluwezoom, zonder te zijn aangebeten, niet in een been en niet in de hals.

Ik liep door een zonnig en stil Dieren, een zondag in november.
Passeerde een verweesde kerktoren zonder kerk. Voor 50 euro wil ze bij begrafenissen nog haar klokken laten luiden.

Langs de weg monumentale huizen in stil conclaaf.
Een kapperszaak in een knap pandje met Zwarte Pieten in het raam.

Snackbar ‘t Hoekje.
Een new age-winkel afgeladen met Boeddhabeeldjes.

Dromenvangers achter de voordeur. Er tegenover een kringloopzaak waar ze een paar glimmend gepoetste houten ski’s verkopen voor 250 euro.
Ik liep naar het station. Er stonden bussen klaar.
‘Deze gaat naar Zutphen,’ zei een man met een hesje. Dank, zei ik.
De bus reed naar Rheden. Ik berustte in mijn lot. We passeerden een kerkje in De Steeg, dat nu onderdak bood aan een landelijk wonen-winkel. Buiten stond een beeld van een kerstman. Het was een warme novemberdag.

Wim Boevink