Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Foto

Er gaat geen dag voorbij of we zien mensen, foto’s maken van de Walmolen en omgeving. Er worden vooral foto’s genomen door stelletjes die ‘de wind mee’ hebben in hun leven. Althans dat denk ik te zien aan de verliefde gezichten als ze selfies maken.
Er zijn ook veel familie- en vriendengroepen die zich laten fotograferen met de molen op de achtergrond. Heel begrijpelijk, want het is een plaatje, waar weinig aan mis kan gaan.
Deze gedachten gaan door mij heen, omdat ik in dit blad las dat er weer een expositie fotografie komt bij Villa Ruimzicht. Er worden zelfs fotobesprekingen gehouden (met opbouwende kritiek) over ingezonden foto’s van de fotowedstrijd.

Een van de onderdelen is de foto ‘als afdruk’. Mooie omschrijving van iets dat vroeger heel gewoon was. Zonder afdruk had je immers geen foto. Tegenwoordig worden er bijna geen foto’s meer afgedrukt, denk ik. De meeste plaatjes worden gemaakt met de smartphone. Ze worden opgeslagen om ze vervolgens zelden of nooit meer te bekijken.
Het is al weer jaren geleden dat ik foto’s van onze kleinzoons maakte toen ze op gingen voor de volgende kleur band bij judo. Hun leraar, al wel in bezit van de zwarte band, keek heel raar toen ik mijn fototoestel gebruikte. Hij wees de leerlingen er ook glimlachend op dat ze goed moesten kijken omdat ik op zo’n rare manier foto’s maakte.

De verklaring is simpel: hij was nog zo jong dat hij waarschijnlijk nog nooit iemand foto’s had zien maken met een fototoestel. Aangezien de accu van mijn smartphone leeg was, had ik mijn oude camera gepakt die nog altijd prima plaatjes schiet.

Terug naar de ‘foto als afdruk’. Binnen onze familie is het traditie om de doos met niet ingeplakte foto’s van onze ouders mee te nemen. Ooit bedacht als gespreksonderwerp. Het gros van deze foto’s is niet geschikt voor de wedstrijd, laat staan voor de bespreking met opbouwende kritiek. Er valt niet zoveel op waar te nemen. Toch zijn juist dat de foto’s die het vaakst gepakt worden. Familie- en groepsfoto’s gemaakt door mijn vader. Hij had het goedkoopste toestel dat er was. Een Afga Klick1, waar wij meer dan 75 jaar na aanschaf nog plezier van hebben. Mijn pa drukte altijd zo hard op het opnameknopje dat de lens naar beneden ging. Zo hebben wij een doos vol vragen als: wie zijn die mensen zonder hoofd op de foto? Maar ook of wij aan de grondsoort kunnen zien waar die foto werd gemaakt.
Foto’s vol onbedoelde humor.

Goed gaon