Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Af en toe

Af en toe moet je er even tussenuit, een paar dagen is al lekker. Vroeger gingen we drie weken, het werden er later twee. Dat vinden we nu al aan de lange kant. We merkten dat we steeds vaker blij waren naar huis te gaan. Vooral in de tijd dat we ons huis op wielen achter ons aan sleepten. We vonden het vooruitzicht weer in eigen stoel te kunnen zitten en in een goed bed te kunnen slapen reden genoeg zingend naar huis te gaan. 

Mooie tijd om nergens aan gebonden te zijn, vooral omdat wij nooit iets planden. Er waren altijd wel vrije plaatsen te vinden, en onze kinderen vonden campings prachtig. Toen onze meiden ouder werden, pasten wij ons vakantie-onderkomen aan. De caravan ging weg, en we boekten huisjes, bij voorkeur in Italië. 

Twee weken op een vast adres viel vooral mij door de ervaring als ‘woonwagenbewoner’ toch wat tegen. Het avontuur bleef lokken. ’s Morgens niet weten waar je tegen de avond zult neerstrijken past meer bij mij. “Maar dan wel zonder gedoe van toiletten en doucheruimten op afstand”, zei mijn Anke. Te vaak de toiletrol in de douchebak laten vallen voor er gebruik van was gemaakt zal de oorzaak zijn, vrees ik. 

Er volgden onvoorbereide vakanties, die ik u - als u avontuurlijk bent ingesteld - kan aanbevelen. Wij bedachten dat onze dochters om beurten en om de paar uur mochten zeggen welke richting we op zouden rijden. Gewoon net voor de volgende grote splitsing van wegen zeggen: links- of rechtsaf of gewoon rechtdoor. 

Het bracht ons de eerst avond op de grens Wallonië-Luxemburg. De tweede dag reden we Geneve binnen. Vanwege de idioot hoge hotelprijzen reden we door naar een dorp met een prima toeristenhotel. Het viel ons na een tijdje pas op dat onze dochters steeds voor linksaf kozen. Beiden waren en zijn goede zwemmers en het water van het meer van Geneve lokte. 

Aan die tijd moest ik afgelopen week vaak denken. We waren een weekje op vakantie in het appartement van onze jongste, die nog steeds van zwemmen houdt. Op de glazen haldeur staat een tekst van Toon Hermans die ik niet kende. Hoog boven de vissershaven van Scheveningen ervaren wij kijkend naar het water en de boten alleen maar rust. Tien minuutjes lopen verder zal de tekst van Toon tijdens het hoogseizoen met een boulevard vol dagjesmensen en meeuwen wel eens kunnen kloppen:  ’Geschreeuw-gehuil-gekrijs-gebrul- gejank- gedoe, geen wonder dat de zee zich terug trekt, af en toe’.

Goed gaon