Afscheidsfeestje

Afscheidsfeestje 

Twee week geleden is mijn oudste zus Annie overleden. Ik schreef vijf jaar geleden al over haar omdat wij toen voor de vierde keer haar laatste verjaardag zouden vieren. Ondanks het feit dat zij als vijfjarig kind zo zwaar ziek was dat onze ouders te horen kregen dat ze het niet zo overleven kwamen er nog negentig jaar bij. Wij weten niet anders dan dat zij tussen goede tijden altijd ziekelijk was. Ernstige vorm van astma gevolgd door hartinfarcten.
Toen haar vorige week gevraagd werd of zij de laatste sacramenten wilde ontvangen van een pastoor zei ze met gevoel voor humor: ‘ Laat maar die heb ik al drie keer gehad, lijkt me onderhand wel genoeg’ Lichamelijke klachten in overvloed maar haar ‘bovenkamer’ bleef tot het laatst op volle toeren draaien. Een geheugen waar ik dertig jaar geleden al jaloers op was geweest.
A’J ( haar bijnaam) wist alles, hield van zingen en carnaval, en was gek op Toon Hermans. Zij was net als Toon een zeer verdienstelijke schilder. Zij maakte de mooiste schilderijen van veldboeket tot het oudershuis van vader in de Gaanderhei. In dat huis, tegenwoordig een mooie B&B vierden wij haar negenstigste verjaardag. Mijn jongste broer stond in de rij om haar te feliciteren met die ‘ laatste verjaardag’. Het duurde nogal lang voor hij aan de beurt was en dus vroeg hij aan zijn vrouw voor hem; ‘Ellie schiet eens wat op, straks ben ik nog te laat.’ Gebruikelijke humor in ons gezin. Een tijdje geleden vroeg zij of ik de gitaar mee wilde nemen om samen wat te zingen. Vorige week woensdag gingen mijn jongste broer en ik op haar verzoek afscheid nemen. Wij schrokken hoe oud ze in die twee weken was geworden. Zus kon ons wel verstaan maar wij haar niet meer. Ik stelde dus voor weer te gaan zingen. Haar hand ging gelijk de lucht in om de maat te slaan. ( of om de regie in handen te houden) we hoorden haar ‘ogen’ zeggen. Voor ons een teken twee reebruine ogen van de Selvera’s in te zetten. Bleek aan haar reactie helemaal goed. Het lied over het oudershuis in de Gaanderhei volgde en een lied dat tegenwoordig niet meer zou kunnen: ‘ Fientje met haar poot van hout’. Het lied dat haar Jan altijd zong op feestjes en Loeënde klokke van Limburg mie landj, hun eerste vakantiebestemming op de bromfiets met ’zweefzadel’. Aangezien zij van carnaval hield werd ons laatste lied: Weet je wat ik graag zou willen zijn? Een bloemetjesgordijn. A’J bleef volop meedoen.
Een aantal uren later overleed ze rustig. Aan het eind van de uitvaartdienst hebben we die liedjes opnieuw gezongen. Alle genodigden mochten in plaats van een gedenkkaartje een schilderij van haar uitzoeken. Een bijzonder afscheidsfeestje.

goed gaon