Vôl eerder motten doen

1 november 2022, 09:00 Algemeen

Gevleugelde woorden van mijn schoonmoeder, geboren in 1903, maar tijdens haar leven zeer modern van geest. Of het ging over andersdenkenden en/ of mensen die op hun eigen geslacht vielen. Zij was haar tijd ver vooruit. Ik mocht haar bijzonder graag. Dat hoor je mannen niet zo vaak openlijk bekennen. Ik mocht haar al toen ze nog leefde, misschien een nog groter taboe onder ‘stoere mannen’. Toch was zij niet op ieder gebied zo vooruitstrevend. Vooral wanneer het over zichzelf ging dan was het al gauw; gewoon doen, niks verbeelden. ‘Gewoon huis met tuin’ noemde zij dat. Naar een bejaardenhuis gaan was voor ouderen, niet voor haar. Zij was er aan gehecht voor zich zelf en anderen te zorgen. Ook toen ze vond dat ik de vuilnisemmer (zo’n zwaar metalen geval zonder wieltjes vroeger ) niet ver genoeg naar het trottoir had klaargezet. Zij zag die zware emmer toen ze naar bed wilde gaan en liep in het donker nog even naar buiten om die emmer wat socialer te verplaatsen voor de werkers op de vuilniswagen.

 Het randje van de stoep werd haar noodlottig. We werden gebeld door een oppassende overbuurvrouw die haar zag liggen. Half uur later waren we op de eerste hulppost van het ziekenhuis. Toen mijn Anke zei; mam zal ik mee naar binnen gaan bij de dokter, kreeg ze als antwoord: Neem maar een kop koffie met Ben, ik red mij prima. Niet afhankelijk zijn was haar credo, mijn Anke en beide dochters hebben die eigenschap van haar. Drie kwartier later reden wij naar huis. Plots begon ze te huilen. Ma wat is er, heb je pijn vroeg Anke. Nee, zei ze snikkend, maar de dokter vroeg nog of ik me zelf wel kon redden met die ‘goede ’arm in het gips, en ik was zo naïef te zeggen dat het prima zou gaan. ( haar andere arm functioneerde al lang niet meer ) Maar zei ze, ik bedenk me nu dat ik zelfs het trapje naar het toilet niet op kom. En hoe moet dat met Nobless, die moet eruit? Wij namen haar mee naar ons huis en maakten een nood bed in de woonkamer. Nobless en onze hond hielden haar gezelschap. Schoonma die nooit naar een bejaardenhuis wilde omdat die voor ouderen was, kreeg een paar dagen later een noodkamer in dat ‘bejaardenhuis’, omdat die er toen nog waren. Drie weken later kreeg ze een kamer aangeboden. Ze was dolgelukkig dat Nobless bij ons mocht blijven en zij veilig kon wonen. Er is dringend behoefte aan een moderne versie van zo’n ‘bejaardenhuis’. Teveel mensen wachten thuis met smart op een veilige woonomgeving. Het wordt hoog tijd dat de politici net als mijn schoonmoeder eerlijk bekennen : “Dat ha’w al vôl eerder motten doen’’ . 

Goed gaon