Lopend chocoladetaartje voor Oekraïense vluchtelingen

DOETINCHEM - Als dessert stond er ananascompote met ijs en een uitlopend chocoladetaartje op het menu. Enkele tientallen vluchtelingen uit de Oekraïne werden afgelopen donderdag bij het Graafschap College getrakteerd op een uitgebreide lunch. Het hart onder de riem werd door de deelnemers enorm gewaardeerd. “We worden al zo goed opgevangen”, vertelt Yana Borsuk die met haar dochtertje Diana aan tafel zit. “Dit is opnieuw zo’n fijn moment waarop we tevens contact hebben met lotgenoten.”

Door Nick Moritz

Dat laatste, daar was het de organisatie ook vooral om te doen. Het idee voor de lunch is ontstaan bij de vrijwilligersgroep van POND (Participatie Ondersteuning Nieuwe Doetinchemmers). Een van die vrijwilligers is Emile Tonnaer, vroeger werkzaam bij het Graafschap College. “Het Graafschap College heeft echt een open oor voor oud-werknemers. Er werd dan ook direct medewerking toegezegd toen ik vroeg of we hier zo’n lunch konden organiseren. Fantastisch toch dat docenten en leerlingen van de koksopleiding en de opleiding gastheer/gastvrouw hun beste beentje voorzetten om echt iets leuks te doen voor deze hard getroffen mensen.”

In de keuken is al urenlang flink aangepoot wanneer rond twaalf uur de eerste Oekraïners binnen komen. De leerlingen hebben zich kunnen uitleven. “We presenteren een drie gangen lunch met veel keus”, aldus docent koken Dennis Vieberink. “Diverse salades, een soepje, wraps, gamba’s in een jasje en verder eend, een minihamburger, frietjes en warme groente. Gisteren zijn er examens geweest voor het bereiden van ijs dus ook het dessert is gevarieerd en lekker uitgebreid.”
In de keuken vertellen de leerlingen dat de ruime variatie wel nieuw voor ze is. “Het zijn opeens veel verschillende verrichtingen door elkaar”, meent aspirant kok Maud. “Dat maakt het alleen maar leuker. Een nee, we doen nu niet extra ons best voor deze gelegenheid. We doen gewoon altijd ons best. Uiteraard hopen we dat de gasten het lekker vinden. Dat moeten wij straks nog aan de bediening vragen, zij krijgen dat altijd wel te horen.”

De aankomende gastvrouwen en gastheren maken zich vooral zorgen of ze de gasten straks wel kunnen verstaan. “Moeten we gewoon ‘eet smakelijk’ zeggen”, overpeinzen Nick en Sude die in de keuken de eerste hapjes komen ophalen. “Want hoe zeg je dat in het Oekraïens?”
Op aanraden van een docent wordt het nagevraagd bij Diana Tamliani die namens de organisatie aanwezig is. Haar antwoord zorgt voor enige paniek, want dat is lastig te onthouden. Gelukkig biedt ze met ‘smatsjne’ (fonetisch genoteerd) een gemakkelijker alternatief dat door de gasten in de eetzaal met een glimlach wordt begroet. “Voor onze klas is dit de laatste praktijkdag. We maakten ons inderdaad het meeste zorgen over de taal. Met een beetje Engels en handen en voeten komen we gelukkig een heel eind. Ons Oekraïens is tenslotte niet best. We willen deze mensen echt een fijn moment van eten en ontmoeten geven. Het is heftig wat ze in hun thuisland meemaken. Dan kun je ze hier op z’n minst een beetje warmte geven. Dat ze elkaar hier treffen zullen ze nog het fijnst vinden denken we.”

Dat wordt bevestigd door Tamliani, zelf 25 jaar geleden voor geweld gevlucht uit Georgië. In Doetinchem is zij coördinator bij de Driekoningenkapel. “Dat is zo’n beetje de huiskamer voor vluchtelingen uit de Oekraïne geworden. Ze kunnen er terecht voor onder meer informatie, taallessen en cursussen, maar ook voor psychische hulp. Verder is het een ontmoetingsplek waar men lotgenoten treft. In Doetinchem en Gaanderen worden ongeveer 200 mensen opgevangen, hoofdzakelijk vrouwen en kinderen. De mannen blijven achter. Ook om te vechten, ja.”

Dat realiseer je je eigenlijk pas wanneer je zo’n groep ziet binnenkomen. Alleen maar vrouwen, met een enkele, oudere man en een enkel kind. “De mannen zijn thuis en de kinderen zijn naar school”, vertelt Borsuk. “We zijn hier al drie maanden en er wordt veel voor ons gedaan. Velen hebben ook al werk gevonden. Ondanks alle goede zorgen voelen we ons wel ontheemd. Dat onze mannen er niet bij zijn maakt ons angstig en het voelt onzeker. Het is ook best lastig om te wennen aan andere gebruiken en tradities. Het is fantastisch wat men voor ons doet, maar de reden hiervoor is afschuwelijk. We hebben het hier goed en toch willen we heel graag weer terug. Of en wanneer dat lukt weet nog niemand helaas.”