Suzanne werkt als tropenarts in Sierra Leone: ‘Er valt nog een boel te verbeteren’

SIERRA LEONE/GAANDEREN - De 29-jarige Suzanne Greup, geboren en getogen in Gaanderen, werkt inmiddels ruim een half jaar in het ziekenhuis in ruraal Sierra Leone, West-Afrika. Ze plakt er nog twee maanden bij aan, nu ze zo goed als afgestudeerd is als ‘tropenarts’. “Dat is een oude benaming, maar volstaat. Officieel mag ik mezelf nu Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde (AIGT) noemen.”

Door Kelly Heerink

In de toekomst ziet ze zichzelf wel werken bij Artsen Zonder Grenzen. Hoewel Suzanne altijd een beetje ongemakkelijk wordt wanneer mensen - en dat gebeurt vaak - haar vertellen wat een mooi en goed werk ze doet, begrijpt ze het wel. “Je doet dit ook vanuit idealisme en een avontuurlijke insteek”, verklaart ze. Middels deze baan doet ze niet alleen een hoop ervaringen op, maar verbreedt ze ook haar wereldbeeld. Het verschil met werken in Nederland? “Je bent vooral heel praktisch bezig en minder administratief”, aldus de arts. “Echt hands on.” 

Het ziekenhuis waar Suzanne werkt, samen met nog twee Nederlandse tropenartsen en lokale collega’s, voorziet zorg voor ongeveer 150 duizend mensen. In een gebied ter grootte van Drenthe. “We verlenen chirurgische zorg, algemeen medische zorg, poliklinische zorg en doen per jaar gemiddeld 600 bevallingen. Sierra Leone kent een van de hoogste sterftecijfers als het gaat om kinderen van onder de 5 jaar oud en vrouwen die rondom de bevalling overlijden.” Ongeveer 10 procent van de kinderen haalt de 5 jaar helaas niet. “En de kans dat je hier als vrouw overlijdt ten gevolge van een bevalling is 200 keer zo groot. Er valt nog een boel te verbeteren, zo ook in ons ziekenhuis.”

Om Suzannes werk te kunnen doen, moet je dus wel een dikke huid hebben. Vooral door het verlies van baby’s, jonge kinderen en moeders. Het ziekenhuis heeft niet dezelfde zorghulpmiddelen zoals we deze in Nederland kennen. “Daarbij is onze zorg voor velen onbereikbaar. Nederland is namelijk ‘plat’. De wegen hier zijn niet om over naar huis te schrijven. Je moet hier, voordat je bij het ziekenhuis bent, duizend hoogtemeters trotseren. En dat - al dan niet met een dikke buik - op een motorbike.”
Er zijn naast het ziekenhuis wel verschillende gezondheidsposten, maar hier werken geen verloskundigen, enkel verpleegkundigen. Zij zijn enkel in staat ongecompliceerde bevallingen te doen.”

Een groot deel van de bevolking in Sierra Leone leeft onder de armoedegrens. “Na de heftige burgeroorlog in de jaren negentig moest het land weer vanaf de grond opnieuw beginnen. In 2014 kwam het virus Ebola daar nog eens overheen”, vertelt Suzanne wiens hart ligt bij zwangere vrouwen. “Om een land vooruit te helpen, moet je vrouwen steunen. Die mogen kiezen hoeveel kinderen ze willen baren. En dat die kinderen de kans krijgen naar school te gaan.”

De West-Afrikaanse vrouwen zijn erg sterk. “Dat vind ik al wanneer ik zie met hoe ze met van alles op hun hoofd lopen. Maar ook tijdens de bevallingen zonder pijnbestrijding. Behalve af en toe een paracetamolletje. De ruggenprik kennen ze hier niet.”
Om de toegang tot zorg en kwaliteit van zorg voor bevallende vrouwen en pasgeboren baby’s te verbeteren, voert het ziekenhuis een actie die nog loopt tot eind januari. “Denk aan het opknappen van onze ambulance, het inrichten van een aparte ruimte voor zorg voor pasgeborenen met speciale verpleging en het aanschaffen van apparatuur om de baby in de buik beter te kunnen monitoren”, zegt Suzanne.
Vorig jaar kon het team zonnepanelen aanschaffen, dat heeft gezorgd voor de continuïteit in stroom. “De generator was veel te duur, de stroom viel ook weleens uit. Dus ook de zuurstofapparatuur en OK-verlichting.”

Wil jij je steentje bijdragen? Doneer dan via deze website.