Mensenkijken

Deze dichter zat in kleermakerszit op een bankje langs een zandpad. Zo volgden enkele vrije observaties over de voorbijgangers, maar ook over wat het over deze schrijver zelf zegt dat het kijken naar een ander zo inspirerend is.

Mensenkijken

Een schrijver zal per definitie altijd een mensenkijker zijn
Verhalen zien waar de fysieke verschijning van een vreemde ophoudt
Vindt nietszeggende details het benoemen waard
Een schrijver is daarom meer een stille gedaante aan de zijkant
Altijd aanwezig, maar nooit subject

Een groepje scholieren, om en nabij vijftien jaar
Ze dragen allemaal croptops en open winterjassen
Klagend over jongens, proefwerken, leraren

Een boer in een overal op klompen
Een vage mestlucht die hem volgt
Maakt in ‘t dialect ruzie aan de telefoon

Een mannetje in pak, koffer in de hand
Stofjas open en met haastige pas de modderplekken vermijdend
Hij is laat, maar waarvoor

Een vrouw met een blauwe jas met bloemenboord
Ze bestudeerd het pad, zoekend haast
Een zure blik en een rollator die met moeite over de hobbels en kuiltjes wordt geduwd

Eigenlijk is het een bolwerk van vooroordelen
Speelt de schrijver een zelfbedacht potje sociale hints
Een schrijver houdt van kijken, van zien
Op voorwaarde van ongezien blijven
Het onbekende heeft potentie, want dat kan de gedaante van de schrijver zijn
Het mensenkijken doet een schrijver dan op mens lijken