Klasse

Een paar weken voor de jaarwisseling kregen alle bewoners van ons appartementencomplex aan de Prinsenhof een brief in hun brievenbus. De tekst: Dit is géén waarschuwing voor een feest zoals eerder. Dit is een uitnodiging om tussen 15.00 -17.00 uur een oudejaarsborrel bij ons te komen drinken. Als u even doorgeeft of u komt, zorgen wij dat er voldoende in huis is. Groetjes: Martijn, Maike en Lucas.

De jongelui zijn begin twintig, de meeste bewoners in ons complex boven de 70. Het werd een meer dan gezellige buurtborrel. De jongelui wonen achter ons complex in een leuke woning, die rond het gemiddelde geboortejaar van ons gebouwd zal zijn. Knus en gezellig, wat de woning zo bijzonder maakt zijn de jonge bewoners, vriendelijk en gastvrij. Rond middernacht konden wij genieten van vuurwerk in de buurt van de Walmolen. De grootste afval werd afgevoerd. De eerste werkdag van het nieuwe jaar zagen wij een aantal mannen met afvalgrijpers vuurwerkresten opruimen rond de Walmolen. Klasse en een prima actie van Buha, ook dat mag wel eens gezegd worden. Alles zo positief rond de jaarwisseling? Bijna alles, zelfs geen vuurwerk op de ijsbaan. Wel veel gezellige opa’s, oma’s, ouders met kinderen en enthousiaste jongelui ,dat maakt het vrijwilligerswerk op de ijsbaan zo leuk. Uitzondering op de regel; één lastige ‘dame’, die blijkbaar gewend is haar zin te krijgen.

Toen een ijsmeester een jongen vroeg hoe oud hij was omdat hij een zeehondje voor kinderen tot zeven jaar in beslag hield, was het antwoord, tien mijnheer. De vriendelijke jongen begreep gelijk dat het aardiger zou zijn het zeehondje aan startende schaatsertjes te geven. De duidelijk herkenbare ijsmeester werd echter gelijk daarna fel aangesproken door een boze ‘dame’ met de opmerking dat je kinderen niet aan mag spreken. Men hoort eerst toestemming aan ouders te vragen. Nogal lastig met meer dan honderd kinderen op de ijsbaan was het antwoord. Dan doen ze maar beter hun best, was het hautaine antwoord van de ‘dame.’ Zij had hoogstpersoonlijk toestemming gegeven het zeehondje van haar jongste te gebruiken, het kleintje droeg zij op haar arm. Hij is te klein om schaatsen te huren en heeft daarom recht op een zeehondje. Onze grote zoon mag ‘zijn’ zeehondje gebruiken. Een nogal raar standpunt, de vader stond zich dan ook duidelijk te schamen voor het gedrag van zijn vrouw. De ijsmeester zag de man, was blij dat hij niet in zijn gepoeste schoenen stond en staakte de uitleg. Vrijwilligers doen dat werk voor het schaatsplezier van de jeugd. Een Turks/ Nederlands gezin had die de discussie blijkbaar gezien. De vader kwam even later oliebollen brengen met de mededeling: ‘Wij zijn blij met de mannen en vrouwen in de oranje jassen.’

Klasse zo’n gebaar rond de jaarwisseling. Klasse herken je niet aan dure kleding maar aan gedrag, net als dat van onze jonge buurtgenoten.

Goed gaon