Wipkip

Ik ben gek op vette koppen (in de krant, dan), vooral als die je op het verkeerde been zetten. Zo dacht ik bij; ‘Proef met tractoren op oostelijke rondweg’, aan oefeningen van Farmers Defence, om snel ongezien naar huis te kunnen na een illegale actie. Bij: ‘Formeren is iets anders dan oppositie voeren’, dacht ik aan de goede sfeer tussen Omtzigt en Wilders. Bij de kop ‘Misschien moeten we vertellen dat de paardjes niet leven’, dacht ik aan Dion Graus. De dierenwoordvoerder van de PVV gaf afgelopen week in de Tweede Kamer een lachwekkende demonstratie hoe je wolven kunt verjagen. Graus liet zien hoe je met je armen een geweer kunt nabootsen en als je dan ook nog ‘ksssssst’ zegt, vervolgde de illusionist, denkt de wolf dat je een geweer hebt en zal hij wegrennen. Hoe hij dat weet? De vorm van zo’n geweer kennen wolfjes van de plaatjes van jagers bij de sprookjes die hun ouders voor het slapen gaan voorlezen, vrees ik. 

Terug naar: ‘Geen paarden meer in de carrousel’. Volgens dierenrechtenorganisatie Peta krijgen kinderen een verkeerd beeld van hoe je met dieren om moet gaan. ‘Ze lijken daar helemaal van de ratten besnuffeld’, Zei mijn oom Frits vroeger in een geval van verstandsverbijstering. Peta vindt dat we de peuters op zijn minst moeten vertellen dat de paardjes van de carrousel niet leven. Daarna mogen ze er heel voorzichtig op springen. 

Wel oppassen dat peuters daarna niet naar dode dieren zoeken om mee te spelen of op opa springen als die erg witjes in bed ligt na drie dagen carnaval. Vanwege die carnaval dacht ik eerst nog aan een nieuw carnavalslied, maar ik had beter kunnen weten. Elke vorm van humor is dit soort mensen vreemd. Veilig Verkeer Nederland kan na dit voorbeeld eisen geen auto’s en motoren in de carrousel te plaatsen. Kinderen kunnen zo maar denken dat je later op een rotonde rondjes mag blijven rijden tot de bel gaat. Legobeesten als varkens en koeien in een legopakket die vrolijk kijken mogen ook niet meer. Daar moet minimaal een spuitbus stikstof bij. Een zak modder voldoet niet omdat varkens daar jammer genoeg niet meer in liggen. Bij mijn opa in de Gaanderhei was dat anders. De ‘poetjes’ lagen daar altijd in de modder te wroeten, bleek goed voor een gave huid. Wij werden ook poetjes genoemd als we onder de modder thuis kwamen. Als oma over hun boerderijtje vertelde zei ze: ”Wij hebben twintig kippen één haan, vijf koeien en acht poetjes, en dan hebben we opa nog niet eens meegerekend. Die kippen van oma hadden het goed, beter dan een eenzame wip kip waar straks geen kinderen meer op mogen spelen. Benieuwd wat de dierenorganisatie Peta van oma’s haan zou hebben gevonden. Die kon je met twintig gewillige kippen met recht een soort wipkip, sorry wiphaan noemen.

Goed gaon